Het is mijn laatste avond, morgen vlieg ik weer terug naar Bangkok en vandaar terug naar Amsterdam, dus tuurlijk, waarom niet.
Ik zit achterop haar scooter en we komen veilig aan in een buurtje wat verder landinwaarts, weg van de toeristen.

Daar staat een bar, en we gaan naar binnen.
De bezoekers bestaan enkel en alleen uit thaise mensen en ik ben de enige farang (westerling, buitenlander).

Ik zou zweren dat de hele tent omkeek en zelfs de muziek leek een paar tonen te missen, maar dat zal mijn verbeelding zijn die me parten speelt.
We lopen naar de bar en ze besteld wat drinken. Ineens komen wat vrienden van haar tevoorschijn en die beginnen met haar te praten.

Een drankje aldaar kost nog geen 50 cent, dus ach, deel er een paar uit, geen probleem.
Haar vrienden krijgen ook wat, have fun.
Misschien had ze wat meer vrienden dan ik dacht, of ze zagen me aan voor de gulle weldoener, maar in ieder geval, binnen een paar minuten had het overgrote deel
van de bezoekers een drankje in handen en riepen ze me vrolijk "Cheers" toe.

De rekening van dat rondje bedroeg net geen 14 euro, dus ach, dat moeten we kunnen lijden.
Ineens had ik een hoop vrienden erbij.

De karaoke begint weer, en alle thai zingen mee, ik ken noch de tekst, noch de melodie, maar ach, dat maakt niet zo gek veel uit.
Engels hits hebben ze bijna niet, en ik kon kiezen tussen een duitse schlager van danny christian of een gouwe ouwe
van UB40.

Het moge duidelijk zijn dat ik mijn liefde voor duitse schlagers al lange tijd opgegeven heb, dus 3 minuten later schalde
UB40 veel te hard door de waardeloze speakers van de bar.

Zingen kreng, zingen, hoor ik in mijn hoofd en ach, ik ken niemand, niemand kent mij, dus waarom niet.
Ik geef ze mijn beste vertolking van mijn karaoke versie en ik zie geen ruiten sneuvelen, ik zie geen mensen halsoverkop
wegrennend pogend het vege lijf te redden, en ook geen boe geroep met overrijp fruit, dus ik zal het wel aardig gedaan hebben
naar thaise maatstaven.

Eind van de avond, eind goed al goed, en de volgende dag vertrek ik naar huis. Een aantal bijzondere ervaringen rijker