Hier ook een fanatiek racefietser. Vorige week maandag zelfs op de Mont Ventoux geweest:
Kort verslag van de maandag, de dag van Klimmen tegen MS:
’s Morgens om 5 uur ging de wekker (niet super geslapen, zenuwen?). Even rustig wakker geworden en toen toch een bakkie koffie genomen. Nog even lekker genoten van het Franse brood en toen gaan omkleden. Om 06.15 zijn we op de fiets met een groep vertrokken richting Malaucene voor de 1e beklimming. Op onze camping zaten we toevallig met veel meer KTMS-ers. Super gezellig dus. We hadden ook met de auto kunnen gaan, alleen dan start je met koude spieren. Niet zo verstandig aangezien het na het startschot gelijk bergopwaarts gaat.
Bij de start:
Zoals beschreven even een lekker half uurtje warm gefietst (het was ’s ochtends nog best koel). Rond 6.45 uur kwamen we aan bij de startboog. Klokslag 7 uur vertrok de vrachtwagen met alle bevoorrading al toeterend naar boven. Het was dus begonnen.
De 1e beklimming was dus vanaf Malaucene. Echt een hele mooie beklimming en qua zwaarte van de 3 staat deze op plaats 2. Vooral het begin is goed te doen en er zijn diverse stukken waar je enigszins kan bijkomen. Het klimmen ging best goed moet ik zeggen en in 2 uur en 5 minuten stond ik op de top in de sneeuw. Dat was best frisjes:
Snel wat foto’s gemaakt, de winterkleding aangetrokken en afgedaald naar chalet Reynard waar een verzorgingspunt was ingericht. Even wat gedronken en gegeten en snel verder afgedaald naar Bedoin. Dat werd hem even niet. Na 10 km was ik 3 lekke banden verder en totaal chagrijnig. Zoiets werkt behoorlijk slecht op mijn humeur. De oorzaak (bleek achteraf) is dat ik waarschijnlijk te veel geremd heb en een verkeerd velglint (beschermlint tussen de velg en de binnenband) had. Deze kan te warm worden en kan dan wat vervormen en dus scherp worden. Gelukkig hadden we nog een stel reservewielen bij, dus maar het complete achterwiel vervangen. Hierna geen problemen meer gehad gelukkig.
Beneden bij Bedoin omgedraaid en begonnen aan de klim, wat een hel was dit. Deze was echt loodzwaar. Totaal geen stukken waar je kan bijkomen, overal steil. In 2 uur en 12 minuten was ik uiteindelijk weer boven voor de 2e keer. Maar best wel gesloopt. Vanaf Chalet Reynard is het nog zo’n 7 kilometer naar de top, 7 kale kilometers. Probleem is ook dat je de top dan al lang ziet en dan moet je nog zo’n stuk. Dat is behoorlijk zwaar Maar we zijn boven gekomen. Met deze beklimming ben ik tot het gaatje gegaan, bijna echt compleet gesloopt. Maar wel boven gekomen:
Daar weer afgedaald en terug naar Chalet Reynard, daar de afslag richting Sault genomen voor de laatste beklimming. Onderweg al te horen gekregen dat dit de makkelijkste zou zijn (op de laatste 7 kilometer na dan). Gelukkig was dit zo. Het is ook de langste klim qua afstand, maar totaal geen echte steile stukken. Dat was wel even lekker. Het was wel de saaiste beklimming. Grote stukken alleen maar tussen de bomen door en weinig verkeer. Maar opeens bij een bocht was daar chalet Reynard weer gelukkig. Even op adem gekomen en alle moed verzameld voor de laatste 7 kilometer naar de top! Over Sault heb ik ongeveer 2,5 uur over gedaan.
Maar wat een gevoel geeft het dan dat het gelukt is, onbeschrijflijk. Je staat gewoon met tranen in je ogen:
